یکی از اقوامم که حدود سی سال در شرکت چوکا (+) کار کرد، می گفت: یکی از همکارانش که در سن بازنشستگی بود، برای اینکه پسرش را جایگزین خودش کند، وقتی به هر کس و ناکسی رو انداخت و نتیجه نگرفت، به ذهنش رسید که هرطور شده آقای رفسنجانی را که در آن دوره رئیس مجلس یا رئیس جمهور بودند(من فراموش کرده ام) ببیند و از ایشان یاری بخواهد و بالاخره وقتی موفق به دیدار ایشان شد و تقاضایش را مطرح کرد، آقای رفسنجانی با لبخند به او گفتند: من وقتی شما را دیدم، احساس کردم می خواهید تقاضا کنید کارخانه چوکا را به نامتان کنم والّا برای چنین تقاضای بسیار کوچکی نباید چنین مسیر دشواری را طی می کردید و نزد بنده می آمدید!
نمی دانم چقدر از این داستان صحّت دارد اما چند روز قبل
که در مشهد مقدّس بودم، وقتی ضجّه ها و ناله های زوّار را کنار مرقد مطهّر
می شنیدم و تلاش بسیار زیاد آن ها را برای رسیدن دستشان به ضریح (به نیّت
حاجت روا شدن) شاهد بودم، مدام این خاطره در ذهنم تکرار می شد و از خود می
پرسیدم: چند درصد از حاجات این زائران که هزار امید و آرزو به خدمت امام
رضا علیه السلام رسیده اند با اتفاق نظر، وحدت و مسئولیت پذیری مسئولان
جمهوری اسلامی و تصمیمات سیاستمداران و نخبگان عرصه های مختلف برآورده می
شود؟ و چند درصد از گره های زندگی این مردم، فقط و فقط به دست بابرکت امام
هشتم باز می شود؟ آیا می شود به خدمت یک «امام معصوم» رسید و تقاضای کوچکی
چون کار، ماشین، خانه و ... داشت؟ تقاضاهایی که اگر در سی و پنج سال گذشته
بسیاری از گام ها را درست بر می داشتند، نباید امروز تا به این حدّ وجود می
داشت؟
