امیدوارم خونِ بعضی از مخاطبان عزیزم، از خواندن این متن به جوش نیاید! زیرا در ادامه مباحث قبلی، در این نوشتار تلاش می شود، شرایط لازم برای امر به معروف و یکی از ویژگی های اصلی آمر و ناهی ذکر شود.
همانطور که مستحضرید؛ بر طبق آموزه های اسلامی و روایات معصومین علیهم
السلام، اولین خصوصیت آمر و ناهی «علم» و «عالم بودن» می باشد. پیامبر صلی
الله علیه و آله والسلم در همین زمینه می فرمایند: «عالِمٌ بِما یامُرُ بِهِ عالِمٌ بِما یَنهی عَنهُ» یعنی کسی که امر به معروف می کند، باید بداند به چه امر و از چه نهی می کند. به عبارت دیگر، واجبات و محرّمات را بشناسد و شیوه برخورد با گناهان مخفی و گناهان علنی را بر طبق سیره معصومین علیهم السلام بداند.
بنابراین صلاحیت یافتن برای انجام فریضه امر به معروف و نهی از منکر در
امورات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، دینی و ... منوط به کسب علم و
آگاهی یافتن از نظر اسلام در آن موارد مذکور می باشد. مسئله مهمی که فقدان
آن در برخی از آمران به معروف و ناهیان از منکر جمهوری اسلامی ایران، در
سال های گذشته، بعضاً ضربات جبران ناپذیری به چهره رحمانی اسلام و نظام
اسلامی وارد کرده است. به عنوان شاهد ادعایم به مثال های زیر توجه کنید:
یکی از مشکلات بزرگ جامعه ما این است که؛ تعریف مشخصی و مورد اجماعی از بسیاری واژه ها وجود ندارد و این عدم وجود تعریف، موجب می شود، هر کسی، هر عنوانی را که برایش آب و نان دارد برگزیند! شاید هم تعریف مشخصی وجود داشته باشد اما هنوز برایمان جا نیفتاده که چه کسی صلاحیت ارائه تعریف صحیح از یک واژه را دارد و به همین دلیل است که وقتی کسی بنا به مصالح و منافعی لقب یا عنوانی برای خود برمی گزیند (حتّی اگر هیچ سنخیتی هم با آن نداشته باشد) برایمان عجیب نیست و خیلی راحت آن عنوان را می پذیریم و بعد که عملکرد ناصحیح آن فرد را دیدیم، بدون آن که او را شایسته این لقب ندانیم، هر کسی که خود را متصّف به آن عنوان می کند، مورد تحقیر و تمسخر قرار می دهیم! از این جهت این مشکل را بزرگ نامیده ام که موجب سردرگمی و دلزدگی می شود!