حتماً مطّلعید که از مدتی قبل، بحث تصویب «طرح حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر» در مجلس شورای اسلامی مطرح شده است و گویا نمایندگان محترم، عزم جزمی برای تصویب این طرح دارند. اگرچه برای بنده جای سوال است که؛ چرا پس از گذشت سی و پنج سال از تاسیس جمهوری اسلامی، به تازگی نمایندگان محترم مردم، به فکر تصویب چنین طرحی افتاده اند؟! و سوال دیگرم اینکه؛ چرا در خرداد ماه سال 1390 و در زمان ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد که امام جماعت دانشگاه علوم پزشکی تهران (حجت الاسلام فرزاد فروزش) به دلیل امر به معروف، مورد ضرب و شتم اراذل و اوباش قرار گرفتند (+)، چنین انگیزه ای در نمایندگان مجلس قبلی و مجلس کنونی ایجاد نشد؟! اما چون فریضه مهجور امر به معروف و نهی از منکر به حدّی دارای اهمیت می باشد که امام علی علیه السلام می فرمایند: «و َما أعمالُ البِرِّ کُلُّها وَ الجِهادُ فى سَبیلِ اللّهِ عِندَ الامرِ بِالمَعرُوفِ و َالنَّهىِ عَنِ المُنکَرِ إِلاّ کَنَفثَةٍ فى بَحرٍ لُجِّىٍّ؛ همه کارهاى خوب و جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهى از منکر چون قطره اى است در دریاى عمیق»(1) و امام حسین علیه السلام نیز، هدف از قیام خود را اصلاح جامعه به وسیله امر به معروف و نهی از منکر ذکر کرده: «انى لم اخرج اشرا و لابطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فى امة جدى(ص) ارید ان آمر بالمعروف و انهى عن المنکر»(2)باز هم جای شکر دارد! بگذریم ...
گاهی افرادی در زندگی انسان قرار می گیرند که خواسته یا ناخواسته مسیر زندگی ما را تغییر می دهند. نمی دانم این هم جزو حکمتهای خداوند است یا نه؟ اما من مدام افرادی را به یاد می آورم که شاید سالهاست آنها را ندیده ام! اما خیلی از داشته و نداشته های امروزم را مدیون آنهایم.
این عکس ها را ببینید لطفاً.
گیلان (+)، تبریز (+)، قم (+)، تهران (+)، شیراز (+)، مشهد (+)، اصفهان (+) و ... .
در مملکتی که ادعای ولایتمداری خیلی از مردم و مسئولینش، فریاد اصول گرایی و دین مداری شان، نعره وااسلاما و امان از رواج بدحجابی شان، گوش فلک را کر کرده است، اولین دختری را که با چادر به روی سکوی قهرمانی رفته و رهبر انقلاب اسلامی ایران به خاطر این اقدام او سجده شکر به جای آورده اند، به همین راحتی از تمام فعالیت های ورزشی محروم می کنند (+) و آب هم از آب تکان نمی خورد!