حتماً مطّلعید که از مدتی قبل، بحث تصویب «طرح حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر» در مجلس شورای اسلامی مطرح شده است و گویا نمایندگان محترم، عزم جزمی برای تصویب این طرح دارند. اگرچه برای بنده جای سوال است که؛ چرا پس از گذشت سی و پنج سال از تاسیس جمهوری اسلامی، به تازگی نمایندگان محترم مردم، به فکر تصویب چنین طرحی افتاده اند؟! و سوال دیگرم اینکه؛ چرا در خرداد ماه سال 1390 و در زمان ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد که امام جماعت دانشگاه علوم پزشکی تهران (حجت الاسلام فرزاد فروزش) به دلیل امر به معروف، مورد ضرب و شتم اراذل و اوباش قرار گرفتند (+)، چنین انگیزه ای در نمایندگان مجلس قبلی و مجلس کنونی ایجاد نشد؟! اما چون فریضه مهجور امر به معروف و نهی از منکر به حدّی دارای اهمیت می باشد که امام علی علیه السلام می فرمایند: «و َما أعمالُ البِرِّ کُلُّها وَ الجِهادُ فى سَبیلِ اللّهِ عِندَ الامرِ بِالمَعرُوفِ و َالنَّهىِ عَنِ المُنکَرِ إِلاّ کَنَفثَةٍ فى بَحرٍ لُجِّىٍّ؛ همه کارهاى خوب و جهاد در راه خدا در برابر امر به معروف و نهى از منکر چون قطره اى است در دریاى عمیق»(1) و امام حسین علیه السلام نیز، هدف از قیام خود را اصلاح جامعه به وسیله امر به معروف و نهی از منکر ذکر کرده: «انى لم اخرج اشرا و لابطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح فى امة جدى(ص) ارید ان آمر بالمعروف و انهى عن المنکر»(2)باز هم جای شکر دارد! بگذریم ...
در نوشتار قبلی اشاره شد که آمر به
معروف باید بداند به چه امر یا از چه نهی می کند و عالم بودن یکی از شرایط
مهم انجام این فریضه الهی معرفی شد اما علاوه بر علم آمر، «احتمال اثر»،
«تصمیم بر تکرار منکر» و «عدم وجود مفسده» نیز باید در نظر گرفته شود. نکته
جالب توجه این است که درباره «عامل بودن» شخص آمر اتفاق نظر وجود ندارد. برخی آن را از این جهت که اثر امر و نهی را بیشتر می کند، جزو شروط ضروری می دانند اما
عده ای نظری عکس دارند. اما به نظر می رسد همین که فرد آمر در هنگام امر
به معروف، خودش در حال ارتکاب همان عمل منکر نباشد، کافی است. مثلاً اگر
فردی که در حال سیگار کشیدن در مکان عمومی است، به دیگران بگوید چنین
نکنند، آیا حرفش اثری خواهد داشت؟
درباره «احتمال اثر»،
نکته مهم و قابل ذکر این است که به صرف اینکه در جایی احتمال اثر نمی
بینیم، تکلیف از ما ساقط نمی شود، بلکه واجب است در حدّ توان، احتمال اثر
را ایجاد کنیم. به عنوان مثال اگر می توانیم، باید ریشه های فساد را در
جامعه از بین ببریم. اما چگونه؟ به عنوان نمونه عرض می کنم که خداوند وقتی
در قرآن از قوم لوط که یکی از فاسدترین گروه ها بودند، سخن می گوید، آن ها
را به ویژگی هایی چون «اسراف»، «جهل» و «فسق» متّصف می کند، بنابراین برای
ریشه کن کردن فساد باید با اسراف و جهالت و فسق با شیوه ها و ابزارهای
مختلف مبارزه کرد.
نکته بعدی درباره «عدم وجود مفسده» می باشد. یعنی اگر احساس می کنیم امر و نهی مان مفسده دارد، اقدام به آن حرام است، اما تکلیفمان ساقط نمی شود و باید برای رفع مفسده تلاش کنیم. با قدرت یافتن و یا کسب هر نوع ابزار و وسیله مورد نیاز دیگری ... .
نکته آخر و مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که؛ در هیچ عبادتی مثل امر به معروف و نهی از منکر، نتیجه عمل در شکل آن اثر نمی گذارد. به عبارت دیگر سختی کار امر به معروف در این است که هر فرد مسلمانی وظیفه دارد این فریضه الهی را انجام دهد، اما باید شکل آن را خودش، با بکارگیری عقل و لحاظ نمودن شرایطی که در آن قرار دارد، بگونه ای انتخاب کند که بهترین نتیجه حاصل شود. امری که متاسفانه در چشم برخی از آمران به معروف، مغفول مانده است.
گاهی افرادی در زندگی انسان قرار می گیرند که خواسته یا ناخواسته مسیر زندگی ما را تغییر می دهند. نمی دانم این هم جزو حکمتهای خداوند است یا نه؟ اما من مدام افرادی را به یاد می آورم که شاید سالهاست آنها را ندیده ام! اما خیلی از داشته و نداشته های امروزم را مدیون آنهایم.
این عکس ها را ببینید لطفاً.
گیلان (+)، تبریز (+)، قم (+)، تهران (+)، شیراز (+)، مشهد (+)، اصفهان (+) و ... .
در مملکتی که ادعای ولایتمداری خیلی از مردم و مسئولینش، فریاد اصول گرایی و دین مداری شان، نعره وااسلاما و امان از رواج بدحجابی شان، گوش فلک را کر کرده است، اولین دختری را که با چادر به روی سکوی قهرمانی رفته و رهبر انقلاب اسلامی ایران به خاطر این اقدام او سجده شکر به جای آورده اند، به همین راحتی از تمام فعالیت های ورزشی محروم می کنند (+) و آب هم از آب تکان نمی خورد!